پائیز ۵۷: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
جز |
||
(۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
[[Image:12-018.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۲ صفحه ۱۸|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۲ صفحه ۱۸]] | [[Image:12-018.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۲ صفحه ۱۸|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۲ صفحه ۱۸]] | ||
− | {{ | + | |
+ | {{کوچک}}بهیاران ناشناخته{{پایان کوچک}} | ||
+ | |||
+ | |||
+ | اینک | ||
+ | |||
+ | با تمامِ رفتارِ بارانیت | ||
+ | |||
+ | به خانه اندرآی | ||
+ | |||
+ | و بر پنجره و پندار | ||
+ | |||
+ | ببار! | ||
+ | |||
+ | |||
+ | دوردستها | ||
+ | |||
+ | بوی خواب میدهند | ||
+ | |||
+ | و چون بهخویش مینگرم | ||
+ | |||
+ | آب مرا میبرد... | ||
+ | |||
+ | |||
+ | و چون از قرون سیل و باران | ||
+ | |||
+ | باز آمدم | ||
+ | |||
+ | و از مهتابی بیمهتاب | ||
+ | |||
+ | تا طلوع سپیده دمان | ||
+ | |||
+ | سقوط را | ||
+ | |||
+ | سرودم | ||
+ | |||
+ | حنجرهٔ تو | ||
+ | |||
+ | بیآواز ماند | ||
+ | |||
+ | و برگ | ||
+ | |||
+ | که از آفاق بیحدود | ||
+ | |||
+ | میرسید | ||
+ | |||
+ | با بامها و دودها | ||
+ | |||
+ | میثاقی بهراز داشت | ||
+ | |||
+ | |||
+ | و چون از خیابان بهشهر | ||
+ | |||
+ | نگریستم | ||
+ | |||
+ | گریستم | ||
+ | |||
+ | زیرا جنازهها | ||
+ | |||
+ | بوی شهادت میدادند | ||
+ | |||
+ | و در رگبار پائیزی غروب | ||
+ | |||
+ | بهار خونی شقایقها | ||
+ | |||
+ | نمیجوشید | ||
+ | |||
+ | <nowiki>***</nowiki> | ||
+ | |||
+ | تنها تو میتوانی | ||
+ | |||
+ | با هنجار شبانهٔ برگها | ||
+ | |||
+ | برای ماندگان شهرهای مرگ | ||
+ | |||
+ | زمزمهیی باشی، | ||
+ | |||
+ | با تمامِ رفتارِ بارانیت | ||
+ | |||
+ | بر بامها و خاطرهها | ||
+ | |||
+ | ببار | ||
+ | |||
+ | |||
+ | :::::::سیروس شمیسا | ||
+ | |||
+ | [[رده:کتاب جمعه ۱۲]] | ||
+ | [[رده:شعر]] | ||
+ | [[رده:سیروس شمیسا]] | ||
+ | [[رده:مقالات نهاییشده]] | ||
+ | [[رده:کتاب جمعه]] |
نسخهٔ کنونی تا ۷ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۳۳
بهیاران ناشناخته
اینک
با تمامِ رفتارِ بارانیت
به خانه اندرآی
و بر پنجره و پندار
ببار!
دوردستها
بوی خواب میدهند
و چون بهخویش مینگرم
آب مرا میبرد...
و چون از قرون سیل و باران
باز آمدم
و از مهتابی بیمهتاب
تا طلوع سپیده دمان
سقوط را
سرودم
حنجرهٔ تو
بیآواز ماند
و برگ
که از آفاق بیحدود
میرسید
با بامها و دودها
میثاقی بهراز داشت
و چون از خیابان بهشهر
نگریستم
گریستم
زیرا جنازهها
بوی شهادت میدادند
و در رگبار پائیزی غروب
بهار خونی شقایقها
نمیجوشید
***
تنها تو میتوانی
با هنجار شبانهٔ برگها
برای ماندگان شهرهای مرگ
زمزمهیی باشی،
با تمامِ رفتارِ بارانیت
بر بامها و خاطرهها
ببار
- سیروس شمیسا