سه شعر از مریم ملک‌ابراهیمی: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(اصلاحِ الگو.) |
جز (ربات: افزودن رده:کتاب جمعه) |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
[[Image:10-047.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۰ صفحه ۴۷|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۰ صفحه ۴۷]] | [[Image:10-047.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۱۰ صفحه ۴۷|کتاب جمعه سال اول شماره ۱۰ صفحه ۴۷]] | ||
| − | |||
| + | ۱ | ||
| − | + | بچه آهوان نگاهت | |
| + | |||
| + | به‌چمنزار دعوتم می‌کنند | ||
| + | |||
| + | بوی عطر رهائی در فضا پخش می‌شود. | ||
| + | |||
| + | انگار گنجشک‌ها با هم، یکصدا تُرا می‌خوانند. | ||
| − | + | و کولیِ ذاتت | |
| + | |||
| + | دردِ زیبای مرگ را در دشت میرقصد… | ||
| + | |||
| + | |||
| + | آهوَکان نگاهت باستانی می‌شوند. | ||
| + | |||
| + | قایقی می‌گیرم و بر شط روز روان می‌شوم. | ||
| + | |||
| + | نارنجیِ شفق، مرگ را فراموش می‌کند. | ||
| + | |||
| + | :::::::::::۵۱/۱۲/۲۶ | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | ۲ | ||
| + | |||
| + | آنجا | ||
| + | |||
| + | آنجا | ||
| + | |||
| + | چشم‌های دریدهٔ خون‌آلود | ||
| + | |||
| + | از بریدگی سپیدی | ||
| + | |||
| + | بر سرِ ما خون می‌ریزند | ||
| + | |||
| + | |||
| + | آهسته‌تر صدایم کن | ||
| + | |||
| + | تا نفس‌های ما | ||
| + | |||
| + | آرامشِ گنداب را | ||
| + | |||
| + | برهم نریزد | ||
| + | |||
| + | ::::::::::::- /۵۲/۵ | ||
| + | |||
| + | |||
| + | |||
| + | ۳ | ||
| + | |||
| + | جیوهٔ باستانی را | ||
| + | |||
| + | در کدام کوهستان | ||
| + | |||
| + | خوابگاه اژدهای پیر کرده‌اند؟ | ||
| + | |||
| + | یا خود اژدهای جیوه‌ئی را تندیسی…؟ | ||
| + | |||
| + | |||
| + | اما باد می‌آید | ||
| + | |||
| + | و در دست‌های من | ||
| + | |||
| + | چرخش ذرات فضا | ||
| + | |||
| + | استوانهٔ باژگونه‌ٔ سراب می‌شود | ||
| + | |||
| + | خیال می‌کنم هفت کفش آهنین را | ||
| + | |||
| + | پاره کرده‌ام | ||
| + | |||
| + | و دیوِ سپید، گربهٔ دستاموزی است | ||
| + | |||
| + | بر زانوانِ من. | ||
| − | + | ::::::::::::ـ/۵۴/۸ | |
| + | {{لایک}} | ||
[[رده:کتاب جمعه ۱۰]] | [[رده:کتاب جمعه ۱۰]] | ||
| + | [[رده:شعر]] | ||
| + | [[رده:مریم ملک‌ابراهیمی]] | ||
| + | [[رده:مقالات نهایی‌شده]] | ||
| + | [[رده:کتاب جمعه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳ اوت ۲۰۱۱، ساعت ۰۸:۲۵
۱
بچه آهوان نگاهت
به‌چمنزار دعوتم می‌کنند
بوی عطر رهائی در فضا پخش می‌شود.
انگار گنجشک‌ها با هم، یکصدا تُرا می‌خوانند.
و کولیِ ذاتت
دردِ زیبای مرگ را در دشت میرقصد…
آهوَکان نگاهت باستانی می‌شوند.
قایقی می‌گیرم و بر شط روز روان می‌شوم.
نارنجیِ شفق، مرگ را فراموش می‌کند.
- ۵۱/۱۲/۲۶
۲
آنجا
آنجا
چشم‌های دریدهٔ خون‌آلود
از بریدگی سپیدی
بر سرِ ما خون می‌ریزند
آهسته‌تر صدایم کن
تا نفس‌های ما
آرامشِ گنداب را
برهم نریزد
- - /۵۲/۵
۳
جیوهٔ باستانی را
در کدام کوهستان
خوابگاه اژدهای پیر کرده‌اند؟
یا خود اژدهای جیوه‌ئی را تندیسی…؟
اما باد می‌آید
و در دست‌های من
چرخش ذرات فضا
استوانهٔ باژگونه‌ٔ سراب می‌شود
خیال می‌کنم هفت کفش آهنین را
پاره کرده‌ام
و دیوِ سپید، گربهٔ دستاموزی است
بر زانوانِ من.
- ـ/۵۴/۸