آخرین صفحهٔ تقویم ۲۶: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (ربات: تغییر خودکار متن (-ۀ +هٔ )) |
جز (ربات: تغییر خودکار متن (-1 +۱)) |
||
| سطر ۳۰: | سطر ۳۰: | ||
| − | ''' | + | '''۱ ''' |
چه‌هنگام می‌زیسته‌ام؟ | چه‌هنگام می‌زیسته‌ام؟ | ||
| سطر ۹۹: | سطر ۹۹: | ||
رَب‌رَپهٔ طبل‌های خون را | رَب‌رَپهٔ طبل‌های خون را | ||
| − | :::::در چیتگر{{نشان| | + | :::::در چیتگر{{نشان|۱}} |
| سطر ۱۱۰: | سطر ۱۱۰: | ||
کدام مجموعهٔ پیوستهٔ روزها و شبان را من؟ | کدام مجموعهٔ پیوستهٔ روزها و شبان را من؟ | ||
| − | :::::::::: | + | ::::::::::۱5اسفند 56 |
| سطر ۱۶۰: | سطر ۱۶۰: | ||
::از بریدگی‌های خونبارِ عصب می‌گذرد. | ::از بریدگی‌های خونبارِ عصب می‌گذرد. | ||
| − | :::::::::: | + | ::::::::::۱3 تیر 58 |
| سطر ۲۹۰: | سطر ۲۹۰: | ||
==پاورقی== | ==پاورقی== | ||
| − | #{{پاورقی| | + | #{{پاورقی|۱}} میدان چیتگر، نزدیک تهران، که مخالفان رژیم شاه در آنجا به‌جوخهٔ آتش سپرده می‌شدند. |
نسخهٔ ۱۲ مهٔ ۲۰۱۱، ساعت ۱۵:۱۹
 | تایپ این مقاله تمام شده و آمادهٔ بازنگری است. اگر شما همان کسی نیستید که مقاله را تایپ کرده، لطفاً قبل از شروع به بازنگری صفحهٔ راهنمای بازنگری را ببینید (پیش‌‌نویس)، و پس از اینکه تمام متن را با تصاویر صفحات مقابله کردید و اشکالات را اصلاح کردید یا به بحث گذاشتید، این پیغام را حذف کنید. |
- در آخرین ساعاتی که آخرین صفحهٔ تقویم این شماره کتاب جمعه صفحه‌بندی می‌شد به‌سبب تصمیمات ناگهانی و نیم‌شبی مسؤولان ادارهٔ کشور پیرامون انتخابات مجلس شورای ملی و ادای سوگند رئیس جمهوری، بخشی از بحث این هفتهٔ ما مناسبت خود را از دست داد و از آنجا که فرصتی برای تغییرات اساسی در مقاله نبود به‌ناچار آن را کنار گذاشتیم.
- اشعاری که جانشین سرمقالهٔ این شماره کرده‌ایم در آخرین لحظه انتخاب شده است. در حالی که آخرین مطلب مجله باید دست‌کم پنج روز پیش از انتشار آماده چاپ بشود یقین داریم که خوانندگان با توجه به‌مشکلات کار عذر ما را می‌پذیرند.
ک.ج
احمد شاملو
5 هجرانی
از مجموعۀ
ترانه‌های کوچک غربت
۱
چه‌هنگام می‌زیسته‌ام؟
کدام مجموعهٔ پیوستهٔ روزها و شبان را
- من؟_
اگر این آفتاب
- هم آن مشعلِ کال است
بی‌شبنم و بی‌شفق
که نخستین سحرگاهِ جهان را آزموده است.
چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
کدام بالیدن و کاستن را
- من
که آسمانِ خودم
- چَترِ سرم نیست؟ -
آسمانی از فیروزهٔ نیشابور
با رَگه‌های سبزِ شاخساران،
همچون فریادِ واژگونِ جنگلی
- در دریاچه‌ئی،
آزاد و رَها
همچون آینه‌ئی
- که تکثیرت می‌کند.
بگذار
- آفتابِ من
- پیرهنم باشد
و آسمانِ من
- آن کهنۀ‌کرباسِ بی‌رنگ.
بگذار
بر زمینِ خود بایستم
برخاکی از برادهٔ الماس و رعشهٔ درد.
بگذار سرزمینم را
- زیر پای خود احساس کنم
و صدای رویشِ خود را بشنوم:
رَب‌رَپهٔ طبل‌های خون را
- در چیتگر[۱]
و نعرهٔ ببرهای عاشق را
- در دِیلَمان.[۲]
وگرنه چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
کدام مجموعهٔ پیوستهٔ روزها و شبان را من؟
- ۱5اسفند 56
2
تلخ
- چون قرابهٔ زَهری
خورشید از خراشِ خونینِ گلو می‌گذرد.
سپیدار
دلقکِ دیلاقی است
- بی‌مایه
با شلوارِ ابلق و شولایِ سبزش،
شه سپیدیِ خسته خانه را
مضمونی دریده کوک می‌کند.
مرمرِ خشکِ آبدانِ بی‌ثمر
آئینهٔ عریانیِ شیرین نمی‌شود،
و تیشهٔ کوهکن
- بی‌امان‌تَرَک اکنون
پایان جهان را
در نبضی بی‌رؤیا
- می‌کوبد.
کُند
- همچون دشنهٔ زنگار بسته
فرصت
- از بریدگی‌های خونبارِ عصب می‌گذرد.
- ۱3 تیر 58
3
که‌ایم و کجائیم
چه می‌گوئیم و در چه کاریم؟
پاسخی کو؟
به‌انتظار پاسخی
- عصب می‌کشیم
و به‌لطمهٔ پژواکی
کوه‌وار
درهم می‌شکنیم.
- آذر 57
4
غم
- اینجابه
- که آنجاست
دل
- امّا
- در سرمای این سیاهخانه می‌تپد.
در این غربتِ ناشاد
یأسی‌ست اشتیاق
که در فراسوی طاقت می‌گذرد.
بادامِ بی‌مغزی می‌شکنیم
- یادِ دیاران را
و تلخایِ دوزخ
در هر رگ‌مان می‌گذرد.
- دی57
5
سینِ هفتم
- سیبِ سرخی‌ست،
حسرتا
- که مرا
- نصیب
- از این سُفرهٔ سُنَّت
- سُروری نیست.
شرابی مردافکن در جامِ هواست،
شگفتا
- که مرا
- بدین مستی
- شوری نیست.
سبویِ سبزۀ‌پوش
- درقابِ پنجره –
آه
- چنان دورم
- که گوئی جز نقشِ بی‌جانی نیست.
و کلامی مهربان
- در نخستین دیدارِ بامدادی –
فغان
- که در پسِ پاسخ و لبخند
- دلِ خندانی نیست.
بهاری دیگر آمده است
- آری
اما برای آن زمستان‌ها که گذشت
نامی نیست
نامی نیست.
- اسفند 57
پاورقی
- ^ میدان چیتگر، نزدیک تهران، که مخالفان رژیم شاه در آنجا به‌جوخهٔ آتش سپرده می‌شدند.
- ^ دیلمان، منطقه‌ئی است در شمال کشور که بخشِ معروفِ سیاهکل جزو آن است و سیاهکل نقطهٔ آغاز مبارزهٔ مسلحانه در سالیان اخیر است.