سیاهکل ۴۹: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تا پایان صفحهٔ ۱۴۴ تایپ شد.) |
|||
| سطر ۱۹: | سطر ۱۹: | ||
[[Image:27-160.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۲۷ صفحه ۱۶۰|کتاب جمعه سال اول شماره ۲۷ صفحه ۱۶۰]] | [[Image:27-160.jpg|thumb|alt= کتاب جمعه سال اول شماره ۲۷ صفحه ۱۶۰|کتاب جمعه سال اول شماره ۲۷ صفحه ۱۶۰]] | ||
| − | {{ | + | [[رده:کتاب جمعه ۲۷]] |
| + | |||
| + | {{ناقص}} | ||
| + | |||
| − | + | مردان از راهکورههای سبز | |
| + | :::::بهزیر میآیند. | ||
| + | |||
| + | عشق را چو نان خزهئی | ||
| + | ::::که بر صخره | ||
| + | ::::::ناگزیر است | ||
| + | |||
| + | بر پیکرههای خویش میآرند | ||
| + | |||
| + | و زخم را بر سینههایشان. | ||
| + | |||
| + | چشمانشان عاطفه و نفرت است | ||
| + | |||
| + | و دندانهای ارادهی خندانشان | ||
| + | |||
| + | دشنهی معلّقِ ماه است | ||
| + | |||
| + | در شبِ راهزن. | ||
| + | |||
| + | |||
| + | از انبوهیِ عبوس | ||
| + | |||
| + | بهسیاهی | ||
| + | ::نقبی سرد میبُرند | ||
| + | ::(آنجا که آلش و اَفرا بیهوده رُسته است | ||
| + | ::و رُستن | ||
| + | ::وظیفهئیست | ||
| + | ::::که خاک | ||
| + | :::::خمیازهکشان انجام میدهد | ||
| + | ::اگرچند آفتاب | ||
| + | ::با تیغِ براقش | ||
| + | ::::هر صبح | ||
| + | ::بندِ نافِ گیاهی نو رُسته را قطع میکند؛ | ||
| + | ::و بهروزگاری | ||
| + | ::::که شرف | ||
| + | :::::نُدرتیست | ||
| + | ::::::بُهتانگیز | ||
| + | ::که نه آسایشِ خفتگان | ||
| + | ::که سکون مردگان را | ||
| + | :::::آشفته میکند.) | ||
| + | |||
| + | . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . | ||
| + | |||
| + | تو میباید خامُشی بگزینی | ||
| + | |||
| + | بهجز دروغت اگر پیامی | ||
| + | ::::نمیتواند بود | ||
| + | |||
| + | اما اگرت مجال آن هست | ||
| + | ::::که بهآزادی | ||
| + | ::::::نالهئی کنی | ||
| + | |||
| + | فریادی درافکن | ||
| + | |||
| + | و جانت را بهتمامی | ||
| + | ::::پشتوانهی پرتاب آن کن! | ||
| + | |||
| + | {{چپچین}} | ||
| + | '''احمد شاملو''' | ||
| + | |||
| + | |||
| + | بهار ۵۰ | ||
| + | |||
| + | دو پاره از شعر '''ضیافت''' (مجموعهٔ | ||
| + | |||
| + | '''دشنه در دیس''') دربارهٔ حماسهٔ سیاهکل. | ||
| + | {{پایان چپچین}} | ||
نسخهٔ ۵ ژوئن ۲۰۱۱، ساعت ۱۰:۴۰
 | تایپ این مقاله ناقص است. لطفاً قبل از شروع به تایپ صفحهٔ راهنما را ببینید. |
مردان از راهکورههای سبز
- بهزیر میآیند.
عشق را چو نان خزهئی
- که بر صخره
- ناگزیر است
- که بر صخره
بر پیکرههای خویش میآرند
و زخم را بر سینههایشان.
چشمانشان عاطفه و نفرت است
و دندانهای ارادهی خندانشان
دشنهی معلّقِ ماه است
در شبِ راهزن.
از انبوهیِ عبوس
بهسیاهی
- نقبی سرد میبُرند
- (آنجا که آلش و اَفرا بیهوده رُسته است
- و رُستن
- وظیفهئیست
- که خاک
- خمیازهکشان انجام میدهد
- که خاک
- اگرچند آفتاب
- با تیغِ براقش
- هر صبح
- بندِ نافِ گیاهی نو رُسته را قطع میکند؛
- و بهروزگاری
- که شرف
- نُدرتیست
- بُهتانگیز
- نُدرتیست
- که شرف
- که نه آسایشِ خفتگان
- که سکون مردگان را
- آشفته میکند.)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
تو میباید خامُشی بگزینی
بهجز دروغت اگر پیامی
- نمیتواند بود
اما اگرت مجال آن هست
- که بهآزادی
- نالهئی کنی
- که بهآزادی
فریادی درافکن
و جانت را بهتمامی
- پشتوانهی پرتاب آن کن!
احمد شاملو
بهار ۵۰
دو پاره از شعر ضیافت (مجموعهٔ
دشنه در دیس) دربارهٔ حماسهٔ سیاهکل.